دیروز مجددا فعالیت در مجموعه ای که چند سال قبل توفیق کار کردن درش را داشتم پیشنهاد شد. خواستم قبول کنم و قول همکاری بدهم ، اما ....

 

یاد این جمله شهید شیدا ، دکتر مصطفی چمران افتادم :

(ندا .5)

می گویند تقوا از تخصص لازم تر است ، آنرا می پذیرم .

اما می گویم آنکه تخصص ندارد و کاری را می پذیرد ، بی تقواست.

 

تو دوگانگی مسخره ای گیر کردم . از طرفی مجموعه ای نیرو لازم است . از طرفی با دستان خالی کاری پیش نمی رود!

نمیدانم کدام واجب تر است : جمع آوری و ذخیره مهمات ؟ یا حمله با اسلحه خالی؟